Eses muiños que atornelan o aire á paisaxe do horizonte
Por
Mª Teresa Villarino Valdivielso
Enxeñeira de Montes
Profesora de Impacto Ambiental na
Universidade Politécnia de Madrid
Mentres me resfrío co aire acondicionado da sala de espera e me “atolondro” co aburrido fío musical, leo o xornal. Paso folla e ¡zas!. xa están aquí. Un gran acontecemento: Guadalajara acolle ao xigante eólico de Europa, case o oio en estereofonía. O parque máis grande de Europa (e o pobo máis pequeno) cos seus 104, cento catro, aeroxeneradores. De momento non podo seguir máis, porque non podo e porque me toca entrar. Tamén tócame un teléfono que non quero levar.
Me re-resfrío un pouco máis tarde no AVE e atrévome a ler algo, pouco porque me coñezo.
Tráenme sen pedilo un trapiño fervendo que se arrefría ao momento, para as mans, ¡se eu tráioas como os “chorros” do ouro! Repásomas e que desperdicio. Miro as puntas dos meus zapatos, están polvorentas. Se non me mirase o señor de enfronte daríalles unha pasada, pero non. Sigo froitando e polo menos doulle ás pulseiras que brillan máis e réndome. Volve a moza a leválo ao lixo, ¡co bo xénero que tiña!
Que ben, van producir enerxía para 590.000 habitantes, pero ¿para qué? E se me quito do consumo e quédanse en 589.999, deixaríanme restarlle un cm ao palitroque?
Agora deixanme unha brevaxe, que tampouco pedín, nun frasquiño ¡tan bonito! que haberá que tirar-eliminar. Probo o contido e desde logo vale moito máis o frasquiño. Meteríamo no bolso se non estivese mal visto para poñer un “floripondio” no baño. Pero tampouco me atrevo. Probo o zume e como non me gusta aí quédase.
Di o xornalista que di unha autoridade: a pleno rendemento evitasen a emisión dunhas 430.000 toneladas de CO2 á atmosfera. Non só afórrasen 100.000 Tn de petróleo, senón que o seu efecto depurador é equivalente ao de 30 millóns de árbores. Depurador??? Mira que “majos”. Sempre se aprende algo.
Agora acéndelleme, sen preguntar, esa caixa que teño diante, e aínda que non a oio ¡faltaría máis! moléstanme os reflexos. Se eu o que quero ver é a paisaxe, para o que só teño que virar a cabeza, e de paso exercito o músculo que me recomenda o dos ósos. Se miro esta paisaxe, gratuito e duradeiro, e non gasto en caixa luminosa ¿quitaríanme outro “centimetrillo” do muiño?
Pero os beneficios económicos que xeran estes Parques son fenomenales, riqueza pa uns, pa outros, e pa os de máis alá. Riqueza, emprego e benestar.
Xa o di o señor alcalde: co aumento do orzamento municipal, posto que a maior parte dos aeroxeneradores están en terreo público (ou sexa que aos paisanos pouco) vai dar a volta ao pobo?. Pois si, el e os paisanos darán a volta e a volta e a volta á praza, porque pasear polo campo pouco.
Xiro de súpeto a cabeza e miro á paisaxe, que me pasa demasiado voando, e imaxínomo cos muiños aglutinados. Vólvoa ao seu sitio coa mesma rabia.
O social é case tan estupendo. Segue o alcalde: agora a nosa esperanza é que esta instalación permítanos aumentar a poboación fixa, que é escasa. Pois eu xa sei dunha industria de turismo que ía restaurar un caserón, xa que estamos ás portas do alto Tajo, que desistiu á vista do panorama. Pero din que fai falta un traballador por cada sete aeroxeneradores, así que eu vou avisar aos meus paradiños, porque, engade o edil, e poida que construamos vivendas para facilitar que veña xente nova.
Oh!, non, máis adiante lese que cinco traballadores encárganse do control dos 104 aeroxeneradores?. Será que os outros estarán lonxe, xa que a directora de Explotación explica que a xestión da enerxía que sae de alí realízase nun centro instalado en Toledo. Como o vento varía, di, a intermitencia da enerxía eólica contrólase mediante prediccions o máis fiables posible. ¡Ah!
A única pega que lle atopa o alcalde é a liña de evacuación, que nos ofreceron enterrala, pero cedendo 30 m ao longo da ruta. Non se sabe se lle apena non habela enterrado, ou o di con orgullo. Que 30 m son 30 m aínda que sexa nestas abatidas paisaxes; pero a desolación aumenta cos tendidos.
O políticamente correcto tamén vai vento en popa, o empresario baixo a atenta mirada dos habitantes da bisbarra, aproveitou para pedir ao goberno que no próximo Plan Nacional de Asignacions de Dereitos de Emisión téñase en conta a capacidade das empresas eléctricas de producir enerxías limpas.É dicir que, en atención a Kioto, a compraventa de dereitos de emisión pode perfilarse como o próximo negocio do grupo.
Falan uns xubilados, sobre as súas cabezas tres palas de 87 m de diámetro comezan a virar a 25 metros por segundo, ….pois eu non estou satisfeito, porque recibo menos que o meu veciño. Peor son os dos chalets, que se negaron en redondo e agora venos cerquiña, desde as casas. Suspiran; tremen, ou xa vibran?
Se renuncio ao frío excesivo, ao envase, á tele, ao foquiño que teño sobre a cabeza en pleno día, ás comidas fóra de lugar a toda sorte de superfluosidades, ¿quitaríanme un enteiro?
Penso, agardo, que quizá chegue o momento en que do mesmo xeito que me pasou con algúnhas presas, chéguenme a gustar os muiños.
Oh!, ocórrelleme unha gran idea, deixemos os báculos na paisaxe, e traslademos o humano a outro lugar, a outro pobo, como aqueles que se inundaron en pantanos. Porque, á fin e ao cabo, ¿non é unha inundación a do parque eólico, onde se afogan unhas cantas cousas?
E, mentres, convoquemos a nanotecnología ventosa, para que minimice estes pinchos xigantes, que non muiños. Porque, cando o home convoca á técnica, a técnica sempre comparece. Amén
PD/. Non, non están no horizonte, xa han chegado á escena diaria da nosa vida.
Me re-resfrío un pouco máis tarde no AVE e atrévome a ler algo, pouco porque me coñezo.
Tráenme sen pedilo un trapiño fervendo que se arrefría ao momento, para as mans, ¡se eu tráioas como os “chorros” do ouro! Repásomas e que desperdicio. Miro as puntas dos meus zapatos, están polvorentas. Se non me mirase o señor de enfronte daríalles unha pasada, pero non. Sigo froitando e polo menos doulle ás pulseiras que brillan máis e réndome. Volve a moza a leválo ao lixo, ¡co bo xénero que tiña!
Que ben, van producir enerxía para 590.000 habitantes, pero ¿para qué? E se me quito do consumo e quédanse en 589.999, deixaríanme restarlle un cm ao palitroque?
Agora deixanme unha brevaxe, que tampouco pedín, nun frasquiño ¡tan bonito! que haberá que tirar-eliminar. Probo o contido e desde logo vale moito máis o frasquiño. Meteríamo no bolso se non estivese mal visto para poñer un “floripondio” no baño. Pero tampouco me atrevo. Probo o zume e como non me gusta aí quédase.
Di o xornalista que di unha autoridade: a pleno rendemento evitasen a emisión dunhas 430.000 toneladas de CO2 á atmosfera. Non só afórrasen 100.000 Tn de petróleo, senón que o seu efecto depurador é equivalente ao de 30 millóns de árbores. Depurador??? Mira que “majos”. Sempre se aprende algo.
Agora acéndelleme, sen preguntar, esa caixa que teño diante, e aínda que non a oio ¡faltaría máis! moléstanme os reflexos. Se eu o que quero ver é a paisaxe, para o que só teño que virar a cabeza, e de paso exercito o músculo que me recomenda o dos ósos. Se miro esta paisaxe, gratuito e duradeiro, e non gasto en caixa luminosa ¿quitaríanme outro “centimetrillo” do muiño?
Pero os beneficios económicos que xeran estes Parques son fenomenales, riqueza pa uns, pa outros, e pa os de máis alá. Riqueza, emprego e benestar.
Xa o di o señor alcalde: co aumento do orzamento municipal, posto que a maior parte dos aeroxeneradores están en terreo público (ou sexa que aos paisanos pouco) vai dar a volta ao pobo?. Pois si, el e os paisanos darán a volta e a volta e a volta á praza, porque pasear polo campo pouco.
Xiro de súpeto a cabeza e miro á paisaxe, que me pasa demasiado voando, e imaxínomo cos muiños aglutinados. Vólvoa ao seu sitio coa mesma rabia.
O social é case tan estupendo. Segue o alcalde: agora a nosa esperanza é que esta instalación permítanos aumentar a poboación fixa, que é escasa. Pois eu xa sei dunha industria de turismo que ía restaurar un caserón, xa que estamos ás portas do alto Tajo, que desistiu á vista do panorama. Pero din que fai falta un traballador por cada sete aeroxeneradores, así que eu vou avisar aos meus paradiños, porque, engade o edil, e poida que construamos vivendas para facilitar que veña xente nova.
Oh!, non, máis adiante lese que cinco traballadores encárganse do control dos 104 aeroxeneradores?. Será que os outros estarán lonxe, xa que a directora de Explotación explica que a xestión da enerxía que sae de alí realízase nun centro instalado en Toledo. Como o vento varía, di, a intermitencia da enerxía eólica contrólase mediante prediccions o máis fiables posible. ¡Ah!
A única pega que lle atopa o alcalde é a liña de evacuación, que nos ofreceron enterrala, pero cedendo 30 m ao longo da ruta. Non se sabe se lle apena non habela enterrado, ou o di con orgullo. Que 30 m son 30 m aínda que sexa nestas abatidas paisaxes; pero a desolación aumenta cos tendidos.
O políticamente correcto tamén vai vento en popa, o empresario baixo a atenta mirada dos habitantes da bisbarra, aproveitou para pedir ao goberno que no próximo Plan Nacional de Asignacions de Dereitos de Emisión téñase en conta a capacidade das empresas eléctricas de producir enerxías limpas.É dicir que, en atención a Kioto, a compraventa de dereitos de emisión pode perfilarse como o próximo negocio do grupo.
Falan uns xubilados, sobre as súas cabezas tres palas de 87 m de diámetro comezan a virar a 25 metros por segundo, ….pois eu non estou satisfeito, porque recibo menos que o meu veciño. Peor son os dos chalets, que se negaron en redondo e agora venos cerquiña, desde as casas. Suspiran; tremen, ou xa vibran?
Se renuncio ao frío excesivo, ao envase, á tele, ao foquiño que teño sobre a cabeza en pleno día, ás comidas fóra de lugar a toda sorte de superfluosidades, ¿quitaríanme un enteiro?
Penso, agardo, que quizá chegue o momento en que do mesmo xeito que me pasou con algúnhas presas, chéguenme a gustar os muiños.
Oh!, ocórrelleme unha gran idea, deixemos os báculos na paisaxe, e traslademos o humano a outro lugar, a outro pobo, como aqueles que se inundaron en pantanos. Porque, á fin e ao cabo, ¿non é unha inundación a do parque eólico, onde se afogan unhas cantas cousas?
E, mentres, convoquemos a nanotecnología ventosa, para que minimice estes pinchos xigantes, que non muiños. Porque, cando o home convoca á técnica, a técnica sempre comparece. Amén
PD/. Non, non están no horizonte, xa han chegado á escena diaria da nosa vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario