Reflexións dun peregrino
Quen camiña só facendo a ruta Primitiva e chega ao Concello de Lugo, en concreto á parroquia de Santa María de Bascuas, a oito Km da capital.
Canso, tamén embelesado, despois de tantos días atravesando belos paraxes, aldeas medio abandonadas, camiños misteriosos entre castiñeiros e carballos, soles, néboas...
O peregrino cre sufrir un espellismo, cal non sería a súa sorpresa? Non está en Lugo, isto polo menos é o Gran Canón de Colorado, cando aparece perante si a gran canteira de pedra, cal tremenda dentada á terra, xigantesco socavón separado do Camiño por unha leve “cadenita” onde reza un cartel; prohibido pasar, non me estraña que o poñan, debería haber outro, prohibido mirar. Pero é imposible non velo, vese a moitos km, é como un feroz cantil e hai ruído, moito ruído contínuo que te taladra, porque non cede. É coma se triturasen as entrañas da aldea, pedazos de monte que van amputando con total impunidade pois a ninguén parece importarlle tremenda desfeita. E esa xente como pode traballar así? non existen unhas normas para todas as actividades industriais que limitan a emisión de ruídos? ou no monte iso non rexe?
E os veciños da aldea quen os condenou a semellante penitencia? Cal é a súa culpa?
Chatarra de grandes dimensións acumúlase ás beiras do Camiño que pretendente ser Patrimonio da Humanidade. Cacharros, camións vellos, cachivaches, tuberías, restos de non sei que dominan unha fermosa paisaxe que xa non é fermosa, nin sequera é paisaxe e a ninguén parece importarlle pois ninguén toma medidas para que dalgún modo se poñan os medios necesarios para rexerar medioambientalmente a zona.
As sorpresas non acaban, unha especie de ponte colgante atravesa a estrada e, en toda a súa contorna amoréanse restos de cemento e formigón, cal estalactitas delimitando a vella corredoira.
Din que o Camiño está protexido e, que nin tocalo, baixo ameaza de sanción, por se a algún ousado se lle ocorre, será por iso?
E polo regato corre auga oxidada e graxenta que chegará ao río e a outro e a outro e, todo se dilúe, igual que as responsabilidades. Pero a quen lle importa?, como di a canción.
E digo eu, quen sería o listo que se lle ocorreu que este camiño podería ser Patrimonio da Humanidade?. Eu, se son a humanidade por suposto que non quero semellante patrimonio. Que desvíen o camiño por deus!, senón o listo será o choqueiro da UNESCO.
Impactado e apaiolado con todo o que ven os meus ollos descendo a angosta e marabillosa corredoira sen mirar atrás, afastándome de semellante atentado á natureza. Poderíano vallar sequera, unha sebe verde, un muro vexetal que oculte todo iso. Debería haber normas ao respecto. Hainas, non? Só se precisa a vontade de cumprilas ou que algunha Administración as lembre. A admón. Local de Lugo está xorda e cega? Non creo, ou tal vez si.
A pista local que conduce á igrexa atravesa o Camiño e busco o marco que me indique o enderezo a seguir, e se, alí está, ao lado dun arrogante castiñeiro centenario como tantos outros que encontro neste interesante traxecto, pero tamén hai alí (ao lado do marco e o castiñeiro) o que os nosos políticos chaman un punto limpo de recollida selectiva de lixo, ao que calquera con dous dedos de fronte chamaría punto guarro, como mínimo. Alí, entre contedores colocados ao seu libre albedrío aparecen moreas de botellas que os veciños separan, clasifican e trasladan ao que probablemente sexa o único punto limpo dunha parroquia dispersa.
Pero o pobre contedor de vidro fai tempo que xa faleceu e seus restos seguen alí sen que ninguén lles dea sepultura, coas súas vísceras desparramadas (xunto ao marco e ao castiñeiro). Os outros sobreviven heroicamente bastante despanzurrados, iso se polo seu exceso de contido, pero resisten posteados por lixo de hai tempo, que se espalla polas inmediacións.
Para que se van poñer indicadores de madeira, por exemplo, como fan en Asturias, tan cerquiña e tamén ao bordo do camiño para diminuír o impacto?
Non, aquí non, peito de lobo, coa verdade por diante.
E xa como telón de fondo e para rematar, atopamos unha construción de bloques de cemento onde antigamente inseminaban as vacas e xa totalmente en desuso pois ata as pobres vacas se marcharon co medo que colleron.
Alí, nese tristeira parede, alguén, malamente pintou: CAMIÑO DE SANTIAGO, e eu, solitario peregrino dubido se continuar ou volver por onde vin.
Santiago pode esperar.
Outras fotografías:
No hay comentarios:
Publicar un comentario