Miscelánea

Camiñante, si que hai Camiño!

Levamos XX séculos facendo Camiño, pola terra e polo mar; polo aire, algo menos, que non hai constancia de que Ícaro viñese a Compostela. O noso señor Santiago, o primeiriño dos peregrinos da Gallaecia, tivo que vir polo mar, á forza, pois, de escarmentado Aníbal, ¿quen ousaba traspasa-los Perineos, e menos sen elefantes dispoñibles? O que está sen descubrir é se o Fillo do Trono veu nun daqueles trirremes que facían a rota Ostia-Tarraco, e despois, xa en terra, cruzaría a Meseta nun cabalo branco, acaso prestado, pois milagre sería que llo regalasen; pero tamén puido arribar nunha barca daquelas ladroeiras, que tanto podían vir á pedra de Porriño, coma ao estaño das Casitérides, e xa non digamos para levar o viño de Amandi, ou o trigo do noso Flammoso… ¡O caso é que veu!

Eu inclínome a pensar que o fixo por Tarraco, pois, cando quixo irse, decepcionado da abstención galaica, ¡e iso que se presentou nunha lista aberta!, ¿por onde retornou? ¡Por Zaragoza, por xunto daquel Pilar, onde a Virxe lle esixiu que volvese ancas, que non abandonase a terra verde, unha terra fecunda por difícil que fose de fecundar!

Os camiños xerais, meu querido Antonio Machado, si que están feitos; e todos conducen a Santiago! O que lle falta a cada quen é o seu camiño privado, o íntimo, reflexivo e contemplativo. ¡Facédeo, que vale a pena, e se é por Castroverde, de par de Pena, aínda máis verde, o súmmum! No resto estou conforme con Machado, e para dar fe diso, aquí relembro os seus filosóficos versos; en castelán, por suposto, pois ninguén me negará que a poesía, como voz das propias entrañas do poeta, é intraducible; pódese anosar, que diría Cunqueiro, pero nunca traducir. Aproveito para pedirlles aos meus paisanos de Castroverde que alcen, que realcen, o noso Camiño, o máis puro de todos xa que foi o inicial, por riba da prosa, que tanto o merece; ¿ou é que todos somos prosaicos? No ínterim, conformémonos coas verbas de don Antonio, que ben as entendemos xa que un galego, todo galego, comprende a Castilla, como un pai a unha filla!

Caminante son tus huellas
el camino nada más;
caminante no hai camino
se hace camino al andar.
Al andar se hace camino
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante, no hay camino
sino estelas sobre el mar.
¿Para qué llamar caminos
a los surcos del azar…?
Todo el que camina anda,
como Jesús sobre el mar.

Yo amo a Jesús que nos dijo:
Cielo y tierra pasarán.
Cuando cielo y tierra pasen
mi palabra quedará.
¿Cuál fue Jesús tu palabra?
¿Amor?, ¿perdón?, ¿caridad?
Todas tus palabras fueron
una palabra: Velad!
Como no sabeis la hora
en que os han de despertar,
os despertarán dormidos
si no veláis; despertad!

-.-

P.S./ Unha simple curiosidade: De Tarragona tamén procedía o primeiro dos Vilabellas, que por iso lle conservamos o “b”.

Xosé María Gómez Vilabella