MISCELÁNEA

(Esta fotografía vai en branco e negro para simbolizar o loito

en que debemos ter este lugar paradisíaco,

en tanto en canto non volvan a poñe-lo cruceiro

no seu debido emprazamento)

O Santo Cristo das Cavozas

(Cavozas = cavus = fondo, profundo, concavidades, particularmente se forman encrucilladas, vértices). Tal é o caso das Cavozas de Montecubeiro, unha especie de ingua onde concorren, e se apertan, unificándose, o río Azúmara co seu afluente Ribón. Esta xeografía, cando a nosa bisbarra estaba poboada de viandantes, que logo é tanto como dicir antediluvianos, ¡boa a fixo Henry Ford desenrolando a industria automobilística, un atentado ao homus erectus, e por ende, andante!, tiña de seu natural o atractivo da concorrencia de veciños, do reencontro, particularmente nos festivos e nos enterros.

Polos defuntos que por aquí pasaron, e que aquí se detiveron/os detiveron, para recibir os sufraxios da veciñanza, orémus, xa que deixou de habelos, que agora pasan, como pouco, nun “Mercedes”, ¡a cen!, sen un triste veciño que lles axude a subir ao Ceo:

Absólve, quaesumus, Dómine, ánimam fámuli tui (fámulae tuae) N. ab omni vinculo delictórum: ut in resurrectiónis gloria, inter sanctos et eléctos tuos resucitátus repíret. Per Christum Dóminum nostrum. Amén.

Réquiem aeternam dona ei (eis), Dómine. Et lux perpétua lúceat ei (eis).

Requiéscat (requiéscant) in pace. Amén.

Anima eius (ánimae eorum), et ánimae ómnium fidélium defunctórum, per misericórdiam Dei, requiéscant in pace. Amén.

Pola miña parte, outro responso para aquel/aqueles asasinos das tradicións patrimoniais, neste caso beleza artística e valor etnográfico incluídos, que, ao face-las cochambres das estradiñas que gozamos/padecemos en Montecubeiro, non tiveron presente a sacralidade do lugar, importándolles un carajo arromba-lo cruceiro, co doado e co barato que sería indemnizar ao veciño do lugar, se non cedía, gratis datis, uns cantos metros de terreo para desprazar este cruceiro, cargado de Historia, a sitio seguro, onde seguise visible, pero sen estorba-lo paso dos “Mercedes”. ¡En sitio seguro está, porque o custodia un veciño, pero…, nun pendello, lonxe da vista, que é igual a dicir, lonxe do corazón!

Xosé María Gómez Vilabella