BREVE RESUMO da CHARLA-CONFERENCIA
de Bernardo Penabade.
No día de hoxe, vernes, 4 de febreiro tivemos connosco para falar sobre a normalización -sen nomear a palabra- o profesor do IES Perdouro de Burela, que amosou ao alumnado e ao profesorado a querencia polo idioma a través dos epitafios que se poden poñer aos nosos seres máis queridos.
Comenzou por buscar casos onde se podía visualizar o noso idioma e, para iso, recorreu á lápida dun veciño do Vicedo, que fora emigrante en Cuba e coñecera a persoas que tiveran contacto con Curros, e a través dos seus versos, dispúxose a escribír poesía. Na actualidade, algunhas delas están plasmadas en epitafios, en galego, na súa lápida e na de diversos familiares. Guillermo Carballo foi persoa que tivo unha formación autodidacta e logo chegou a establecerse coa súa familia en Barcelona.
Este fragmento dun dos seus poemas figura como epitafio na lápida funeraria do seu propio xenro, tamén xa falecido:
Cara o mar miran os homes da miña terra
Porque do mar esperan o sustento para a vida
e se vas ó Gran Sol ou Terranova
Igual que no Caribe ou Mar de China
Un galego verás preto da borda,
Oteando ó mar con agarimo
Esperando que este sexa o camiño
Que o torne de novo ó seu outeiro
G. Carballo
Tu eres la luz de mi vida
Ti es a luz da miña vida
Tu est la llum de la meva vida
Durante a súa exposición, Bernardo Penabade continuou preguntándolles a alumnos e alumnas se saberían dicir cantas lápidas había en galego nun dos cemiterios de Burela (inaugurado en 1912), onde existen 1443 unidades. Houbo opinións para todo tipo de gustos. A realidade era que ata 1997 non había ningunha lápida en galego e, que a partir de 1997 xa hai unhas cantas, sobre todo a partir da lápida dun taxista. Aínda que músico vocacional, tivo que exercer a profesión de condutor de servizo público. Ao seu falecemento, a súa familia escribiu:
Agora vives na melodía das estrelas
e nos camiño do vento.
Finalmente, Penabade aludiu aos recordatorios de primeiras comuñóns e e os convites de vodas. Explicou a situación do panorama e mostrou que os resultados mudaran, mais aínda seguían a ser moi baixos.
Con estas referencias, o profesor -como diciamos ao comezo e, sen aludir directamente- estaba a falarnos da diglosia existente no noso idioma e á ausencia de normalización do mesmo.
Para concluír: canto temos que cambiar de actitude cara o noso idioma, se queremos realmente mantelo vivo.
Saúde. Manolo Muñiz
No hay comentarios:
Publicar un comentario