MISCELÁNEA

 O curro dos xubilados

 Xa que tanta atención lle prestamos ao Patrimonio do noso Castroverde, ¿que tal se habilitásemos un curro, unha especie de parladoiro, para que os paters, en definitiva, os patriarcas, os conservadores e transmisores dese patrimonio que chegou ata nós, teñan un lugar expansivo, de respecto e de consideración?

Coa venia, unhas reflexións, como para abrir tema:

 A cadeira do xubilado

Un xubilado, ou máis exactamente, un xubilado xubiloso, precisa poucas cousas, pero as que precisa precísaas intensamente; unha destas é o goce de sestear, de darse unha cabezada de media horiña no sofá patriarcal. Isto malógrase se te invitan a un restaurante, pois, entre a novidade da comida, e mailo parlamento de sobremesa, o que fan é mobilizarte á vida activa, anularche o xúbilo.
O sono da noite é a durmida do corpo, a reposición natural do desgaste enerxético, pero a sesta, ou máis exactamente, a sestiña, pois unha sesta demorada vén a ser duplica-la noite, é o descanso do espírito, unha vacación do espírito. A proba disto é que non se soña nas cabezadas, non saímos de nosoutros mesmos para poñernos a vagar polos espazos do absurdo, cos nervios desembragados, descontrolados, nun corpo a ralentí. Pero a sesta, para ser boa, debe ser á súa hora, na hora sesta, despois do mediodía, e non ás quince..., polo reloxo, que non polo sol! ¡Malditos eses economizadores da enerxía, que a gastan, e nola fan gastar, levándolle a contraria á natureza, concretamente ao sol, ao rei dela! A receita é outra, debera ser outra: Cambiar a hora de entrar no traballo segundo as estacións, pero está visto que non mandan os bos, os xenerosos, os mellores!
Coa sesta o espírito recréase, renace, inocente coma un neno; as tormentas, os aceleramentos da mañá, mitíganse. A sesta parte o día, redistribúe as ansias en dúas porcións; ¡daquela, cada día ten dous, vale por dous! O absurdo é reducir a vida durmindo dez horas pola noite, que adoita ser o vicio de moitos compañeiros deste oficio, quero dicir, xubilados, xubilados que renegan de ser xubilosos, de vivir a vida en plenitude, en xornadas de quince ou máis horas. Despois da sesta, a curva de Fayol recomeza, volvemos a subir, elevámonos, rendemos.
O malo dos xubilados é o paro. ¡Si, si, o paro, pois non hai peor paro, un paro sen esperanzas, que esa inmobilidade dos que non saben ou non queren facer algo! Antes, as vellas facían calceta; e os homes atizaban na lareira. Con todo ser pouco, era algo. Hoxe, nestas prisións colectivas ás que chamamos casas de pisos, e menos mal cando teñen elementos de fuxida, vulgo, ascensores, ¿que fai un vello anquilosado? Algo fai, que anticipa o purgatorio, e iso leva adiantado. Se eu mandase, ¡por favor, non, que xa probei o mando na miña profesión principal, e non é demasiado grato!, daquela mandaría, esixiría, que tódalas residencias de terceira, ¡da terceira, que de terceira xa son agora!, as situasen en casiñas ventiladas, con horta e xardín. ¿Que é iso de pasarse a vida cheirando os perfumes da veciña do piso inferior, que soben polo patio de luces cando sae ao tendal? Xa temos aquel mandamento de non desexar a muller do teu próximo, pero a Deus esquecéuselle o contraposto, non odiar a muller do próximo, tan necesario e tan conveniente que sería nesta convivencia das colmeas humanas.
Entre os gases que veñen da rúa, e os cheiros de certas veciñas, amén do balbordo dalgúns patios, pobre do vello que non é capaz de fuxir de si mesmo para reencarnar nunha persoa activa, séxase, de iniciativas; e pobre tamén aquel que non sabe sestear, que é igual a dicir, aquel que frea por non cambiar de marcha.

Xosé María Gómez Vilabella