¿Cal foi o pródigo, o fillo ou o xefe?
Castroverde, en todas partes, pero particularmente diante dos “super”
A miña mostraxe limitouse ao noso Castroverde e mailo seu entorno: Baleira, Castro Ribeiras do Lea, Corgo, Meira e Mosteiro de Pol: ¡As rúas, todas, a feito, saturadas de autos, e os “super” reforzados con dependentes eventuais, a cotío, que logo parece que este Agosto caeu en Nadal, ou á viceversa!
En todas estas localidades formulei a mesma pregunta, en días sucesivos, particularmente aos propietarios das tendas de comestibles:
-¿Que che parece qué ocorre este ano, que viñemos todos, absolutamente todos, tal que se nos lugares das nosas residencias respectivas nos acometese unha epidemia de morriña?
Un dos interrogados, precisamente de Meira, que son máis listos cós merlos, sen case deixarme acabar coa enquisa:
-¡É que volveu o fillo pródigo!
Dinlle a razón:
-¡Iso parece, pero estes de agora vimos en auto!
O meu interlocutor, un auténtico Séneca, que por tal o teño, pasou das chanzas ás veras:
-Ten a súa explicación: Mentres houbo euforia, veña cruceiros de luxo, viaxes ao estranxeiro, vacacións de hotel praieiro…, pero trouxemos a crise, auspiciados polos políticos que, amén de mal administrar vendéronos toda clase de ouropeis, co cal, duns pais sacrificados, aqueles aforradores da segunda metade do século XX, aqueles remitentes das divisas, pasamos ao xeración do paro. Co cinto apertado, ¿onde mellor que na casa dos pais, na aldeíña desprezada, esquecida? ¡Levábamos tantos anos sen compartir con vos o veraneo, que decidimos virnos unha tempada, todos, todos xuntos, que non hai mellor pracer co de comparti-la familia!
-¡Iso é certo…!
-¡Para, que non rematei, -atalloume-, pois onde din comparti-la familia eu teño que apostilar, comparti-los aforros da casa patrucial! Os fillos, que se deron á boa vida, e os políticos, eses parasitos de carreira chapada pero non dixerida, que non foron capaces de encarreira-la produción, que non distinguiron entre consumos e insumos, que só se especializaron en paraísos fiscais, tan importantes eles que importaron en lugar de exportar, entre ambos sectores, uns por activa e outros por pasiva, escangallaron o país! Agora, a do xitano: ¡Desde que a burra vai no pó, xó burra xó! ¡E menos mal que eses indignados ou son uns covardes, ou aínda están pouco indignados, que por menos motivo utilizaron a guillotina aqueles da Revolución Francesas!
Con estas impresións abraiantes abrín o ordenador, aínda que non estou seguro do que poda dicir, pois predicadores, críticos, aínda que tardíos están xurdindo, pero unha cousa é predicar a outra dar trigo, coa falta que fai! Mais, ¿quen sería capaz de converte-los nosos eucaliptais en trigais, e iso que estamos no mítico Flammosos, aquel dos trigais flamexantes que tanto sorprendeu aos romanos!
En todas estas localidades formulei a mesma pregunta, en días sucesivos, particularmente aos propietarios das tendas de comestibles:
-¿Que che parece qué ocorre este ano, que viñemos todos, absolutamente todos, tal que se nos lugares das nosas residencias respectivas nos acometese unha epidemia de morriña?
Un dos interrogados, precisamente de Meira, que son máis listos cós merlos, sen case deixarme acabar coa enquisa:
-¡É que volveu o fillo pródigo!
Dinlle a razón:
-¡Iso parece, pero estes de agora vimos en auto!
O meu interlocutor, un auténtico Séneca, que por tal o teño, pasou das chanzas ás veras:
-Ten a súa explicación: Mentres houbo euforia, veña cruceiros de luxo, viaxes ao estranxeiro, vacacións de hotel praieiro…, pero trouxemos a crise, auspiciados polos políticos que, amén de mal administrar vendéronos toda clase de ouropeis, co cal, duns pais sacrificados, aqueles aforradores da segunda metade do século XX, aqueles remitentes das divisas, pasamos ao xeración do paro. Co cinto apertado, ¿onde mellor que na casa dos pais, na aldeíña desprezada, esquecida? ¡Levábamos tantos anos sen compartir con vos o veraneo, que decidimos virnos unha tempada, todos, todos xuntos, que non hai mellor pracer co de comparti-la familia!
-¡Iso é certo…!
-¡Para, que non rematei, -atalloume-, pois onde din comparti-la familia eu teño que apostilar, comparti-los aforros da casa patrucial! Os fillos, que se deron á boa vida, e os políticos, eses parasitos de carreira chapada pero non dixerida, que non foron capaces de encarreira-la produción, que non distinguiron entre consumos e insumos, que só se especializaron en paraísos fiscais, tan importantes eles que importaron en lugar de exportar, entre ambos sectores, uns por activa e outros por pasiva, escangallaron o país! Agora, a do xitano: ¡Desde que a burra vai no pó, xó burra xó! ¡E menos mal que eses indignados ou son uns covardes, ou aínda están pouco indignados, que por menos motivo utilizaron a guillotina aqueles da Revolución Francesas!
Con estas impresións abraiantes abrín o ordenador, aínda que non estou seguro do que poda dicir, pois predicadores, críticos, aínda que tardíos están xurdindo, pero unha cousa é predicar a outra dar trigo, coa falta que fai! Mais, ¿quen sería capaz de converte-los nosos eucaliptais en trigais, e iso que estamos no mítico Flammosos, aquel dos trigais flamexantes que tanto sorprendeu aos romanos!
Xosé María Gómez Vilabella
No hay comentarios:
Publicar un comentario