Selvas e océanos réndense diante do CO2
Autor :
Stephen Leahy, IPS
Xornalista ambiental
30 Outubro 2007
Temas: Oceános e Ecosistemas Mariños, Cambio climático, Artigos.
O requentamento planetario foi comparado co descarrilamento dun tren a baixa velocidade, no que os pasaxeiros ignoran felices a catástrofe que se aproxima. A marcada redución da masa de xeo no Ártico e varios estudos difundidos este mes, segundo os cales océanos e selvas tropicais absorben menos cantidade das crecentes emisións de dióxido de carbono, indican que o tren toma cada vez maior velocidade."O requentamento xa é unha realidade das nosas vidas. Non se trata de algo que deberán enfrontar as futuras xeracións", dixo Ted Scambos, investigador do Centro Nacional da Neve e o Xeo con sede na cidade de Boulder, Estados Unidos.
Os ecosistemas que absorben as emisións de carbono vólvense inadecuados para cumprir acabadamente con esa función máis rápido do esperado, sinalou Scambos a IPS. A concentración de dióxido de carbono (CO2) na atmosfera estase incrementando a unha velocidade que non pode ser explicada só polo crecemento económico de China e India. A razón é a perda de eficiencia dos "sumidoiros de carbono" que absorben as emisións nos océanos e na terra, sinalaron investigadores na revista da Academia Nacional de Ciencias. Ao redor da metade do CO2 resultante das actividades humanas é absorbido por "sumidoiros" naturais como os bosques, outras formas de vexetación e os océanos. Pero este novo estudo revela que a súa eficiencia se reduciu significativamente durante o último medio século. Corinne Le Quéré, investigadora do clima do British Antarctic Survey, xa sinalara a IPS en maio que os ventos máis intensos orixinados nos océanos austrais polo requentamento eran responsables pola menor absorción de CO2 desde 1981.Eses ventos axitan o auga do océano e, en consecuencia, unha maior cantidade de dióxido de carbono disolto é levado desde a profundidade á superficie, o que ten como resultado unha menor absorción. Tamén provoca que a auga se volva máis aceda, con ameazas para os corais e outras formas de vida mariña."Dependemos deses sumidoiros. Isto significa que é máis urxente que nunca reducir as emisións", dixo Lle Quéré.
Os océanos tamén se están quentando e isto reduce a súa capacidade de retención de carbono, advertiu Scambos. Augas máis mornas do Pacífico norte estase volcando no océano Ártico e esta é unha das causas principais que explican a perda de fío que se rexistrou no verán (boreal). Por primeira vez desde que se teña memoria, o lendario Paso do Noroeste, que une os océanos Atlántico e Pacífico, estivo libre de xeo. Aínda que o xeo no Ártico redúcese temporalmente cada verán, este ano a perda superou en 2,6 millóns de quilómetros cadrados as rexistradas no pasado. Isto superou todas as proxeccións científicas, incluso as que expoñían os peores escenarios, dixo Scambos. Probablemente representa o advento dunha nova era de requencemento acelerado nas próximas décadas, coa perspectiva de que o Ártico se atope completamente libre de xeo dentro de 10 anos, agregou. Os océanos máis cálidos están estatisticamente correlacionados con catro das cinco maiores extincións de especies nos últimos 520 millóns de anos, segundo un estudo publicado este mércores en Proceedings of the Royal Society, revista británica especializada nas ciencias biolóxicas. A Terra atópase en camiño de acadar ese punto que desencadea o proceso de extinción en aproximadamente 100 anos se non se reducen as emisións de gases invernadoiro, pronosticou Peter Mayhew, da Universidade de York, Gran Bretaña.
Outra serie de estudos publicados este mes pola revista New Scientist sinalan que as selvas tropicais parecen ter perdido a súa capacidade para absorber CO2 a causa do quentamento. En todo o mundo, a partir do Amazonas ata ao arquipélago indonesio, o crecemento das árbores estase desacelerando. As temperaturas máis altas, especialmente durante a noite, xa foran sinaladas como un factor que afectaría, pero ninguén imaxinara que ese proceso comezase ata que a temperatura mundial aumentase outros 1,5 graos centígrados. Calcúlase que as selvas tropicais absorben o 15 por cento do carbono resultante da actividade humana e son consideradas vitais para evitar un catastrófico cambio climático.
O problema non é só o aumento da temperatura, senón que as plantas deben vivir con maiores niveis de CO2. Científicos do Instituto Smithsoniano informaron dun incremento de entre 50 e 100 por cento das lianas no Amazonas nos últimos 20 anos. Pero absorben moito menos carbono que as árbores de madeira dura de crecemento máis lento e incluso mátanos prematuramente. A consecuencia da menor capacidade para absorber as emisións de carbono é que a temperatura mundial promedio aumentará máis rápidamente. Probablemente acaden o punto máximo das previsións do Panel Intergubernamental sobre Cambio Climático, que advertiron dun incremento de entre dous e 4,5 graos centígrados se se duplicaba o nivel de CO2.
As consecuencias son impredecibles. Cando a temperatura aumente perto de catro graos centígrados, as condicións no planeta serán tan diferentes que resultará imposible determinar cando se deterá o requentamento e que impacto terá, escribiron Myles Allen e David Frame, da Universidade deOxford, este mes da revista Science."O futuro vese mal se os océanos e as selvas reteñen menos carbono. A única esperanza reside nunha marcada redución das emisións. Se millóns de persoas presionan para lograr ese obxectivo, os cambios poderían producirse de maneira moi rápida", dixo Scambos."O meu maior temor é que por non actuar coa celeridade necesaria non teñamos logo os recursos para facer outra cousa máis que manter as nosas cabezas fóra do auga", concluíu.
Os ecosistemas que absorben as emisións de carbono vólvense inadecuados para cumprir acabadamente con esa función máis rápido do esperado, sinalou Scambos a IPS. A concentración de dióxido de carbono (CO2) na atmosfera estase incrementando a unha velocidade que non pode ser explicada só polo crecemento económico de China e India. A razón é a perda de eficiencia dos "sumidoiros de carbono" que absorben as emisións nos océanos e na terra, sinalaron investigadores na revista da Academia Nacional de Ciencias. Ao redor da metade do CO2 resultante das actividades humanas é absorbido por "sumidoiros" naturais como os bosques, outras formas de vexetación e os océanos. Pero este novo estudo revela que a súa eficiencia se reduciu significativamente durante o último medio século. Corinne Le Quéré, investigadora do clima do British Antarctic Survey, xa sinalara a IPS en maio que os ventos máis intensos orixinados nos océanos austrais polo requentamento eran responsables pola menor absorción de CO2 desde 1981.Eses ventos axitan o auga do océano e, en consecuencia, unha maior cantidade de dióxido de carbono disolto é levado desde a profundidade á superficie, o que ten como resultado unha menor absorción. Tamén provoca que a auga se volva máis aceda, con ameazas para os corais e outras formas de vida mariña."Dependemos deses sumidoiros. Isto significa que é máis urxente que nunca reducir as emisións", dixo Lle Quéré.
Os océanos tamén se están quentando e isto reduce a súa capacidade de retención de carbono, advertiu Scambos. Augas máis mornas do Pacífico norte estase volcando no océano Ártico e esta é unha das causas principais que explican a perda de fío que se rexistrou no verán (boreal). Por primeira vez desde que se teña memoria, o lendario Paso do Noroeste, que une os océanos Atlántico e Pacífico, estivo libre de xeo. Aínda que o xeo no Ártico redúcese temporalmente cada verán, este ano a perda superou en 2,6 millóns de quilómetros cadrados as rexistradas no pasado. Isto superou todas as proxeccións científicas, incluso as que expoñían os peores escenarios, dixo Scambos. Probablemente representa o advento dunha nova era de requencemento acelerado nas próximas décadas, coa perspectiva de que o Ártico se atope completamente libre de xeo dentro de 10 anos, agregou. Os océanos máis cálidos están estatisticamente correlacionados con catro das cinco maiores extincións de especies nos últimos 520 millóns de anos, segundo un estudo publicado este mércores en Proceedings of the Royal Society, revista británica especializada nas ciencias biolóxicas. A Terra atópase en camiño de acadar ese punto que desencadea o proceso de extinción en aproximadamente 100 anos se non se reducen as emisións de gases invernadoiro, pronosticou Peter Mayhew, da Universidade de York, Gran Bretaña.
Outra serie de estudos publicados este mes pola revista New Scientist sinalan que as selvas tropicais parecen ter perdido a súa capacidade para absorber CO2 a causa do quentamento. En todo o mundo, a partir do Amazonas ata ao arquipélago indonesio, o crecemento das árbores estase desacelerando. As temperaturas máis altas, especialmente durante a noite, xa foran sinaladas como un factor que afectaría, pero ninguén imaxinara que ese proceso comezase ata que a temperatura mundial aumentase outros 1,5 graos centígrados. Calcúlase que as selvas tropicais absorben o 15 por cento do carbono resultante da actividade humana e son consideradas vitais para evitar un catastrófico cambio climático.
O problema non é só o aumento da temperatura, senón que as plantas deben vivir con maiores niveis de CO2. Científicos do Instituto Smithsoniano informaron dun incremento de entre 50 e 100 por cento das lianas no Amazonas nos últimos 20 anos. Pero absorben moito menos carbono que as árbores de madeira dura de crecemento máis lento e incluso mátanos prematuramente. A consecuencia da menor capacidade para absorber as emisións de carbono é que a temperatura mundial promedio aumentará máis rápidamente. Probablemente acaden o punto máximo das previsións do Panel Intergubernamental sobre Cambio Climático, que advertiron dun incremento de entre dous e 4,5 graos centígrados se se duplicaba o nivel de CO2.
As consecuencias son impredecibles. Cando a temperatura aumente perto de catro graos centígrados, as condicións no planeta serán tan diferentes que resultará imposible determinar cando se deterá o requentamento e que impacto terá, escribiron Myles Allen e David Frame, da Universidade deOxford, este mes da revista Science."O futuro vese mal se os océanos e as selvas reteñen menos carbono. A única esperanza reside nunha marcada redución das emisións. Se millóns de persoas presionan para lograr ese obxectivo, os cambios poderían producirse de maneira moi rápida", dixo Scambos."O meu maior temor é que por non actuar coa celeridade necesaria non teñamos logo os recursos para facer outra cousa máis que manter as nosas cabezas fóra do auga", concluíu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario