Miscelánea

Agora que estamos na época de plantar, Xosé María mándanos este poema seu para a Sección de Miscelánea:

¡Este camiño lévanos a ningures!

Teño un amigo que goza plantando,

e daquela ponse á morte cada vez que pilla aos veciños arroubándolle

o souto das castañas,

mais non por iso deixa de plantar,

cousa que fai con amor e con maña.

A cada intre morre,

pero,

doutra cousa:

¡Que nin as grazas lle dan cando os pilla soutando!

Diso se queixa, diso se laia:

¡Burros, preguiceiros;

se aínda mas roubasen escolleitas,

e fixesen, con elas,

un pebideiro;

tantas fanegas que teñen a monte abertal...!

¡Que sexan anatema,

eses langráns!

Para animalo, aínda que con pouca convicción,

dígolle:

-¡Amigo, tes que seguir plantando

ata ver en qué acaba isto da folganza colectiva!

Lémbrate das colmeas, que cando llelas atacan os parasitos

as obreiras despexan e varren na súa portiña,

¡larán, lariña, cunha vasoiriña!

Faino por Deus, axúdalle a crear,

colabora na súa creación continua,

sucesiva,

e déixalles aos nenos ese traballo feito,

¡ben feito!

Axúdalle ao Patrón a recrea-lo seu Paraíso

para que as xeracións vindeiras atopen en produción,

¡que menos!,

un souto de castiros enxertos.

-.-

Xosé María Gómez Vilabella